Hanna & Lucy
De Uitdaging 100 km in 30 uur
Het toverwoord van deze tijd. We hebben geen problemen, we hebben uitdagingen!
Iedere Happinez lees ik erover, ieder spiritueel boek dat ik opensla (en dat zijn er nogal wat) lees ik het De Uitdaging, daar word je beter van, met uitdagingen kom je tot zelfontplooiing. Als je de uitdaging niet aangaat, ben je een loser. Dat was in mijn tijd wel anders. Ambitieus was een vies woord en je onderdompelen in anarchisme en le dolce far niente, werd tot kunst verheven. Natuurlijk weet ik heel goed dat het niet veel opleverde en vind ik het alleen maar leuk dat mijn dochter daar vooralsnog niets van heeft geërfd. Zij is vol overgave ambitieus, hoe beter hoe leuker en dat is voor een ouder heel geruststellend, kan ik wel melden. En inmiddels ben ook ik besmet met het uitdaagvirus. Ik zie de lol ervan in en het leven lacht mij vol met uitdagingen toe.
En zo besloot ik bij het Walk4U-team te gaan, die met een uitvaller te maken hadden dus veel oefentijd restte mij niet. Maar sinds ik me heb aangesloten bij het Walk4U-team heeft het woord uitdaging toch net weer een andere lading gekregen.
Want: ja natuurlijk is het een uitdaging, een teamuitdaging nog wel!
En ja, natuurlijk, zoals eerder al gemeld, ook ik ben uitdagingen leuk gaan vinden.
Maar ja …. ik moet toch toegeven dat er sinds de toetreding een klein nadrukkelijk wezentje in mijn hoofd zit, en dat wezentje zegt andere dingen, dingen als “100 km is fucking veel” (het f-woord gebruik ikzelf nooit). En als ik me net heb voorgenomen tijdens een van de oefenwandelingen om in uren te denken (omdat 30 uur toch minder is dan 100 km), hoor ik “ook 30 uur is fucking veel; je bent geen 20 meer, en ook geen 40”.
En als ik dat een weekend veel kilometers gemaakt heb en er wel vertrouwen in heb dat ik die 100 km wel ga halen en ik een fanatisme in mezelf ontdek dat ik nog nooit eerder heb gesignaleerd, weet dat stemmetje mij toch weer via een andere weg te bereiken: “Zijn uitdagingen echt wel zo leuk? Wie wordt er nou eigenlijk beter van? De sponsors? De kinderen in Uganda? Jijzelf? Eerlijk gezegd kan ik het antwoord niet geven. En als ik het woord uitdaging hoor, voel ik mezelf een klein beetje krimpen. Word ik door het verleden achtervolgd of erger nog ingehaald, raak ik dat dodelijke niet-mogen-presteren nooit meer kwijt?
Nee, dat gaat niet gebeuren. Ik laat me niet inhalen door m’n verleden!
Ik ga LOPEN en wel 100 km in 30 uur, en dat is fucking knap, en ik kan nu de kick al voelen als ik daar strompelend, maar toch, de finish haal! Ik ben een kind van deze tijd en die houdt van uitdagingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten