Het is waar, ik zag ontzettend op tegen sponsorbrieven sturen.
Vragen om geld, brrrrt. Ik heb het weten uit te stellen, te rekken, maar ja er is zo kort voor de start geen ontkomen meer aan.
Ik heb 50 brieven verstuurd en heb zulke fijne, lieve, enthousiaste, en hartverwarmende reacties gekregen. Soms ook bezorgde, in de trant van ‘ik wil niet dat je je dood loopt’, maar dat is natuurlijk heel lief bedoeld.
Er is wel een wolkje aan de sponsorhemel, een moeilijke categorie, te weten de toezegging, die geen opvolging krijgt. Dit is een delicate kwestie. Hoe vaak kun je iemand aan zijn toezegging blijven herinneren? Ik vind dit een beetje ingewikkeld.
Eigenlijk doet het een beetje denken aan het tragische lot van de scenarioschrijver. Eindeloos schrijft ie de sterren van de hemel, maar dan komt het moment dat ie achter z'n compi vandaan moet kruipen om het script aan de man te brengen. Diplomatieke vaardigheden moet ie hebben, een huid van rhinoleer en een rotsvast vertrouwen in zijn eigen mooie plan.
Dan kijk ik weer naar dat filmpje van dat jongetje dat 2 uur moet rennen voor 'ie op school is en denk "what the heck, do what u gotta do, ouwe zeikerd".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten